اشعار

از میان خیــمه تا گــودال… با ســر آمده        این برادرزاده که جـــای بــــرادر آمده

کیست این آزاده که پرواز دارد می کنـد؟        کیست این آزاده، انگار از قفس درآمده

هر طریقی بوده از عـمـه جـدا گردیـده و         از پس چشمان خیس خواهرت برآمده

با نـــوای "لا افارق" با نگاهی اشک بار        تا میان معــرکه با حـــال مضطر آمده

خون ابراهیم دررگ هاش جاری گشته است        مثل اسماعیل اگر تا زیر خنـــجر آمده

مثل سقـــای حـرم، با بـــوسـۀ شمشیرها         دستش آویزان شده،از جای خود درآمده

آه؛ خنجر پشت خنجر… در میان قتلگاه         تا که تــیری آمده، یک تیر دیگــر آمده

او به روی سینـۀ معــشــوق مأوا کرده و         صبر تیر حرمله انگار که ســـر آمده

حق الطاف عمورا خوب جبران کرده است        این برادرزاده که جای بـــــرادر آمده …

من كه از معـركۀ جنگ نـمی تـرسیـدم          دیدم آن صحنه كه یك لحظه به خود لرزیدم

دیدم از قـلبِ عمو، زخم دهان وا كرده          دفعـتـاً بغضِ گره خورده شدم، تركیدم

نیزه ها بود كه بر جسم عمویم می رفت          هیچ كس فاش ندید آنچه من آنجـا دیـدم

دیـدم از وجه عمو خـون خدا می ریزد          من به جای همه با فاطمه خون گرییدم

بوسه ای را كه به من داد عمو،عمه نداشت          خم شدم وجـه خـدا را به خـدا بـوسیـدم

"اِبنِ كَعب" آمد و با نیزه و شمشیر بلند          قصد جان عمویم كرد ه و من می دیدم

دست خود را سپـر تـیـغ بـلـنـدش كردم          قطع شد دستم و جانبـاز حـرم گـردیـدم

گفتمش "یَابنَ خبیثه" عمویم را بكشی!؟         مرگ را زودتر از مرگ عمو بگزیدم

حرمله تیر جفایی به گـلویم زد و رفـت          من در آغوش عمو سخت به خون غلتیدم

هم نَفَس با عمویم بودم و جان می دادم          و به این هم نفـسی بود كه می نـازیـدم

تـیـغـی آمد سر من را ز بدن كرد جـدا          بعد از آن زیر سم اسب به خود پیچیدم

هیچ كس مثل من این جا به شهادت نرسید          پــدرم آمــد و بــا درد بــه او خـنـدیـدم

من كه عـبـدالـلـهـم از لـعـل ابـاعـبـدالله          مثل قـاسـم به خـدا جام عـسـل نـوشیـدم

من تأسّی به عمو كردم و بی غسل و كفن          نیـزه و تیر و سنـان جای كـفـن پوشیدم

چون ستوران به تن پاك عـمـو تـازیدند          باز هم زیر سم اسب به خون غـلـتـیـدم

لب گودال زمین خورد و به دریـا افتاد          آن قـدر نـیـزه تنش دید که از پــا افتـاد

سنگ ها از همه سو سمت عمو آمده اند          یک نـفـر در وسط معـرکه تنـهــا افتاد

بر روی خاک که با صورت خونین آمد          تـیـرها در هـمـه جای بدنش جـا افتــاد

در دهانی که پر از خون شده؛بی هیچ خبر          نــیــزه ای آمـده و ذکـر خــدایــا افتــاد

زیر شمشیر غمش رقص کنان آمــده ام          قرعـه ی کـار به نــام من شیــدا افـتـاد

"بعد از این دست من و دامن آن سروِ بلند"          که چـنـیـن پــای دم آخـرش از پا افتاد

بازویم ارثیه ی فــاطـمـه باشد که کبود          پیش چشمان پُر ازگـریـه ی بـابـا افتاد

خوب شد مثل پدر مثل عــمـو عبـاسـم          سـرِ مـن در بـغــل حـضرت آقـا افـتـاد

خوب شد کشته شدم، اهل حسد ننوشتند          پـسـر مـرد جــمـل از شهـدا جـا افـتـاد

از غم بی کسی ات حوصله سر می آیـد           دست و پا میزنی وخون به جگرمی آید

در قـدوم تو سر انـداختن و جـان دادن           به خـدا از من عـاشـق شده بر می آیـد

یـادگـار حـسنت بی زره و بی شمشیـر           سر یـاری تو از خیـمه به سـر می آیـد

پاره گشته لب خشکیده ات از تیر بگـو           کاری از دست من خستـه اگـر می آیـد

کوهی از نیزه و شمشیر به دورت بس نیست           هـیـزم و سنگ ز هر سو چقـدَر می آید

آه از این همه زخمی که به پیکر داری           بـیـشـتر سیـنـۀ زخـمـت به نظر می آید

هر نفس از دهنت خاک برون میریـزد           اشک از دیده نه خونابِ جـگـر می آید

نیزه حالا که تنت را به زمین دوخته است           بـه هــوای ســـر تـو چـنـد نـفـر می آید

تــیـر در حـال فرود است گـلویت ببُرد           عـمـو از بـازوی من کار سپر می آیــد

دست من مثل سر اصغرت آویزه به پوست           یـادم از کـوچـه و از آتش و در می آید

کـاش با چادر خود عــمـه ببَـنـدد چـشمِ           مـادری را که به دیــدار پـسـر مـی آیـد